Herken je dat? Dat je ergens naartoe gaat en diep van binnen weet dat de plek waar je terecht komt niet goed voor jou is? Niet voor niets gaat werkgeluk voor mij niet over blij zijn, maar over echt zijn. Ben jij op dit moment in jouw (werk)leven aan het doen wat goed voor jou is?
Hoelang moet ik nog tot de volgende vakantie?
“Zo, ik moet wel weer omschakelen zeg.” Het is niet op één hand te tellen hoe vaak ik dit mensen in de afgelopen weken heb horen zeggen. En dan is één hand zacht uitgedrukt. Dat de vakantie bedoeld is om te ontspannen, dat begrijp ik als geen ander. Sterker nog: je hebt als mens je rust nodig. Maar gaat het hier echt om het schakelen van rust naar drukte? Of kan er ook iets anders aan ten grondslag liggen?
Aan het begin van een werkdag…
Ik ben ondernemer en heb de luxe dat ik niet elke ochtend om 7.00 uur op het station hoef te staan. Zowel voor de tijd, als voor de omgeving. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik schrik er elke keer weer van wat ik daar aantref. En om eerlijk te zijn word ik er soms ook verdrietig van. Soms zijn er namelijk van die momenten dat ik op dat tijdstip wel in de trein zit. Mensen kijken naar de grond. Mensen kijken somber. Mensen communiceren, zowel verbaal als non-verbaal, niet met elkaar. Er zijn net zoveel telefoons als mensen zichtbaar. En hoewel het natuurlijk niet letterlijk gebeurt, zie en voel ik dat veel mensen een rationele (werk)jas aantrekken. Om zichzelf te beschermen tegen dat wat ze treffen als ze de organisatie waar ze werken binnenstappen.
Hoofd aan, gevoel uit
Ik snap het heel goed. We werken gewoon, dat hoeft niet leuk te zijn. We moeten geld verdienen, want we hebben een gezin om voor te zorgen. En laten we vooral niet de discussie aangaan of laten zien hoe het écht met ons gaat. Want stel je voor: je verliest je baan of je manager vindt je een mietje. Ik snap het helemaal. En in wezen is het misschien wel zo. Toch ben ik er in de afgelopen jaren van geschrokken hoe onze arbeidsmarkt eraan toe is. Hoe jong ik ook ben. Ik heb veel mensen gesproken die niet gelukkig waren in hun werk(omgeving). En bijna niemand (!) kon “ja” antwoorden op mijn vraag of hun leidinggevende, manager of collega’s hiervan op de hoogte waren. Bijna niemand voelde zich gezien en durfde te laten zien hoe het écht met hem ging.
Het is ook niet zo gek…
We zijn zo geprogrammeerd. Het is iets wat we van nature doen. We willen erbij horen. Daarnaast heeft de industriële revolutie hieraan bijgedragen. Controle. Functies. Hokjes. Want dat is hoe we het vandaag de dag doen. We selecteren mensen op een functie, terwijl we stiekem keihard worden afgerekend op ons persoon. Destijds was dat misschien nodig.
Vandaag de dag kan en móet het anders
Toch denk ik dat je het beaamt dat het onrustig is op de arbeidsmarkt. Het aantal burn-outs blijft toenemen, mensen zijn onrustig en hoppen van baan naar baan, de motivatie van mensen is ver te zoeken. Organisaties hebben moeite met het vinden en behouden van mensen. Een persoonlijke benadering, echt contact, een wij-gevoel en vertrouwen zijn ver te zoeken. Nee, dit zijn geen zaken die je van de één op de andere dag verandert. Maar ligt dit alles niet tegen grondslag aan echt (durven en mogen) zijn, jezelf zijn en ontdekken en aangeven wat je nodig hebt? En: is het niet ontzettend hard nodig dat we onszelf en elkaar weer iets meer gaan zien, echt contact met elkaar hebben en werken aan vertrouwen? En nogmaals, dit is niet iets wat van de één op de andere dag verandert. Wel spelen we hier allemaal een rol in en kunnen we de eerste stap zetten om deze situatie te creëren.
Ik daag je uit…
Kijk jezelf volgende week, in de Week van het Werkgeluk, elke ochtend eens 1 minuut aan in de spiegel. Voor je naar je werk gaat. Stel jezelf eens eerlijk de vraag of jij op dit moment aan het doen bent wat goed voor jou is. Of jij in jezelf gelooft, echt bent en jezelf durft te laten zien. En geloof me: een minuut lang in de spiegel kijken is al een uitdaging op zich! Probeer het aan het eind van volgende week eens om te draaien: wat heb jij nodig om in jouw werk- én privéleven te doen wat goed voor jou is? Wat heb jij nodig om te jezelf te laten zien en in jezelf te geloven? En wanneer je het antwoord daarop niet weet: hoe ga je het antwoord vinden?
Gastblog van Anique Wijnhoud
